Dit album is eigenlijk een puur politieke verklaring en een eerbetoon aan vier grootheden uit de rassenstrijd in de Amerikaanse geschiedenis die inmiddels door Donald Trump weer uiterst actueel is geworden. Het betreft Rosa Parks, die door haar weigering haar plaats in de “coloured section” op te geven voor een witte omdat diens afdeling vol was, geschiedenis heeft geschreven. En Malcolm X, leider van de Nation of Islam, een organisatie die streed voor gelijke rechten van de zwarte bevolking, Muhammed Ali, die afstand nam van zijn slavennaam Cassius Clay, wereldkampioen boksen werd en na weigering dienst te nemen om te vechten in Vietnam zijn titel moest inleveren. De vierde is Dr. Martin Luther King Jr. de grote voorvechter van de rechten van de zwarte bevolking in de Verenigde Staten.

De stemmen van de vier iconen worden vertolkt door Sonia Sanchez als Rosa Parks, Vondie Curtis-Hall als Malcolm X, Dion Graham als Muhammed Ali en Wendell Pierce als Dr. Martin Luther King Jr. Het album is als zodanig moeilijk te definiëren als een puur jazz album, ook vroeger waren er wel jazz & poetry albums of met politiek geladen albums. Het initiatief is natuurlijk bewonderenswaardig maar de gesproken teksten vormen eigenlijk een barrière voor een herhaalde beluistering, muziek laat zich natuurlijk heel vaak beluisteren maar een gesproken tekst gaat na korte tijd gewoon vervelen. Dus zo’n combinatie is eigenlijk bijna onmogelijk en maakt het eerlijk gezegd heel moeilijk om deze cd meerdere keren te kunnen luisteren. En dat terwijl er hier een echte all star bezetting is te horen onder de leiding van bassist, componist en arrangeur Christian McBride en een 17-koppige band met coryfeeën als Ron Blake op tenor- en sopraansaxofoon, Steve Davis op trombone, Lew Soloff op trompet, Geoffrey Keezer op piano om een paar van de bekendste te noemen. Verder zijn er nog de zang stemmen te horen van J.D.Steele, Alicia Olatuja en het koor Voices of the flame.

Het album eindigt met ”Apotheosis” waarin alle stemmen de woorden van Barack Obama reciteren uit zijn “Yes, we can” speech, dat klinkt nog steeds indrukwekkend en maakt weer heel duidelijk hoe groot het verschil is met degene die nu in het Witte Huis zit.

Jan van Leersum